Als beschermheer van Inter Amicos, de oudste rederijkerskamer van gans Nederland, hoort het tot mijn verplichtingen enkele malen per jaar acte de présence te geven bij de première van een nieuw stuk of bij

bijzondere gebeurtenissen. Neem maar van mij aan, geachte amicos, dat er verplichtingen zijn die mij zwaarder vallen. Want behalve, dat ik het een grote eer vind uw gezelschap nu al ruim tien jaar te mogen “beschermen”; ik vind het vooral ook een groot genoegen. Als het even kan, maken mijn vrouw en ik dan ook graag tijd vrij om voorstellingen mee te maken. Speciale voorkeur voor genres en auteurs heb ik niet. Of een stuk nu klassiek of modern, zwaar op de hand of vederlicht, tragisch of komisch is: als het boeiend geïnterpreteerd wordt en goed gespeeld, geniet ik ervan. Vrijwel nooit word ik in mijn hooggespannen

verwachtingen teleurgesteld. Inter Amicos noemt zich weliswaar in alle bescheidenheid een amateur-gezelschap, maar de leden gaan zo ongelofelijk gedreven te werk, dat het resultaat zich niet zelden kan meten met wat beroepsartiesten presteren. Als ik bij jullie op die “publieke tribune” zit, mijmer ik tussen de bedrijven door wel eens over de overeenkomsten tussen toneel en publiek. En tussen acteurs en politici. Die hebben namelijk véél gemeen. Ze moeten beiden “podium-personality” hebben, hun publiek kunnen bespelen en kunnen overtuigen. Retoriek en gevoel voor drama zijn onontbeerlijk. Allebei moeten ze van een mug een olifant kunnen maken? en van een olifant een mug. Er zijn ook verschillen. Het belangrijkste verschil is dat toneelspelers gewoon kunnen toégeven, dat ze die mooie woorden en diepe gedachten niet van zichzelf hebben. Misschien had ik toneelspeler moeten worden. Mijn eerste en enige ervaring met dit mooie metier heb ik trouwens opgedaan op de planken van Inter Amicos. Dat was bij de officiële opening van het eigen theater. Voor een select publiek van toneelliefhebbers heb ik toen enkele zinnen op rijm mogen declameren in de stijl van P.C. Hooft. Het succes smaakte naar meer, maar omdat u mij daarna geen contract hebt aangeboden, heb ik me sindsdien weer tot de doorlopende voorstelling van de politiek beperkt. Maar even serieus, ik heb nog een hartenwens. Vroeger werden vrijwel alle voorstellingen in Schouwburg Kunstmin gegeven. Toen Kunstmin in de steigers werd gezet voor de grote renovatie, kreeg Inter Amicos een eigen onderkomen. En tegenwoordig gebeurt alles in eigen huis, inclusief de recepties en de borrel ter afsluiting. Ik weet dat het gezelschap daar heel blij mee is en terecht, want zo’n huiskamertheater heeft veel charme. Het is klein, druk en gezellig en hopelijk wordt er nog in lengte van dagen toneel gespeeld. Maar inmiddels is de Dordtse schouwburg in volle glorie herrezen. Schouwburg Kunstmin fungeert weer als het hart van het culturele leven in Dordrecht en de regio. Daarom vind ik dat Inter Amicos daar eigenlijk tenminste éénmaal per jaar een stuk ten tonele moet voeren. Want de mooiste provinciale schouwburg en het beste amateur-gezelschap horen voor mij toch een beetje bij elkaar. Rest mij jullie nog heel veel succes en 100 jaar erbij te wensen. Proficiat.